Sonet

Boże Narodzenie rozbłysło światłami,

Chociaż na cmentarzu grób stoi ubogi,

Zasnęło tam życie ścięte przez mróz srogi,

Leży w samotności pod śniegu czapami.

Kuchnia jak co roku rozkwitła ziołami,

Pod ciężkim stołem uginają się nogi,

Ukochani bliscy wstąpili w me progi,

Worek z prezentami już stanął pod drzwiami.

Podarki otwierać będą dłonie drżące,

Do prezentu dla mnie papieru nie trzeba,

Dla mnie spod choinki wyfruną dziś wiersze.

Ku górze popłyną me rymy proszące:

Ze wszystkimi świętymi spójrz na mnie z nieba.

To bez ciebie, ojcze, święta moje pierwsze.