**** (Doskonali)

****

Doskonali.

Mężczyzna i kobieta. Od doskonałości zależni,

Współbrzmiący, widzialną formą scaleni,

Nie będący

Żadnym naturalnym przedmiotem

Ani imitacją rzeczy,

Która już istnieje.

Kiedy przyjdziesz,

Nie zdarzy się to w mieście,

Gdzie z półotwartych drzwi

Nie można wyjrzeć

I zobaczyć,

Jak w porannej mgle jezioro leży cicho,

Przykryte lekko marszczonym jedwabiem.

A potem wyjść pod zawieszone na świerkach

Krople rosy. A potem

Spieszyć ku sobie.

Wiara, nadzieja, miłość,

Te trzy. A choćby i bez nadziei,

Bo przecież nie można

Drugiego człowieka

W jego nieskończoności doznać. 

***

Kapłaństwa flaminów nie wiązały przysięgi.

Trwało, dopóki ona i on byli tutaj.

Najbardziej ludzcy z ludzi, 

Odwrotnie przeciwstawni życiu, o jednocześni

I mocą Indigetes Dii przenoszeni

W nadrzeczywistość. Za to

Przynależni do Rzymu, uwięzieni.

Kochankowie jednego skrawka ziemi.

W tłumie, ponad tłumem.

Rytuał zapalania lampy,

Podawania obiadu

U mnie i u nich ten sam. 

A kto chciałby zajrzeć głębiej,

Nie mógłby zobaczyć, w czym wyraża się ciało.

Spostrzegłby tylko ubłocone nogi łóżka

I niezliczoną ilość migotliwych odłamków,

I własną twarz

Odbitą w lustrze.

**

Kochany, jeśli odejdziesz, pomóż mi w lęku,

Bym nie stała we władzy udręki nieruchomego dnia,

Który zatrzymał zmysły w minionym.

Jeśli nie uwierzę w rzeczywistość,

Istnieć dla mnie będziesz

W szeptach

W błyskach.

*

Kiedy przyjdziesz, będzie wiosna.

 Zobaczę twoje stopy

Odbite w wodnej tafli, odwrócone.

Moje dłonie dotkną twoich dłoni.

Wiara, nadzieja, miłość.

Wszystkie drogi prowadzą.

Poza śmierć, która nie rozłącza,

Poza przestrzeń,

Poza czas,

Poza ...