Sala

I

Zrobiłaś to.

Weszłaś do domu pełnego ludzi

I niech oznacza to rodzinę.

Niech wszystko odbywa się tak,

By ani język, ani czas,

Który może być tylko konstrukcyjny,

Nie stanowiły bariery.

Jesteś w przestronnej sali.

Przez okna napływają chmury.

Widziałaś już takie niebo. Uśmiechasz się,

Po parapecie spacerują gołębie.

I tylko w nieświadomości potrafisz być świadoma tego,

Że wszystko zdarzyło się już raz,

Chociaż nie tobie. Suknie zmieniają barwy. I nagle 

Ostre pragnienie, by nadać imiona chwilom.

Hanna, Amelia, Jadwiga.

Deszcz perli powietrze.

Ich oczy

Patrzą z ciebie.

Jak żyli pierwsi, gdy wody późnego dyluwium

Opływały Ziemię, a nad wspólnotą

Czuwał Bóg Słońce z Bogiem Niebo.

Być może tak,

Jak gdyby nie nakazano troskliwości.

Kto nie poluje, bo jego stopy utraciły prędkość,

Nie jest wart. I pozostaje niezauważony,

Jak napływy żwiru, osady jeziorne, kamienie.

Kiedy w jaskini Shanidar chowano zmarłych, 

Był wśród nich mężczyzna z brakującym ramieniem

I nogą wykrzywioną tak, że bez pomocy

Nie przeżyłby jednego dnia. Spędził wiele lat

Zmiękczając skóry. Świadczą o tym jego zęby

Zniekształcone przez żucie.

Okrutne plemię. Jednak nie zginął z rąk ludzi.

Jeden dobry czyn na wymazanie złego.

Być może był pierwszym,

Który w oczach człowieka,

Ujrzał współczucie.

II

Zioła mogą pomóc na zwykły kaszel:

Korzeń biedrzeńca, kwiat dziewanny,

Ziele macierzanki, tymianek.

Były przydatne także wtedy,

Gdy największy z ziemskich lekarzy

Pisał w Corpus Hippocraticum,

Że tak naprawdę leczą nie leki,

Lecz obecność

Ludzi. 

III

Tęsknisz. Chciałabyś dotykać twarzy.

Mijają cię, a jakbyś znała wszystkich.

Poeta

Musi być każdym.

Na pewno rację mieli Rzymianie,

Że w chwili śmierci najbliższy krewny

Zbliżał swe usta do ust konającego,

By przejąć ostatnie tchnienie.

To, co z nas zostaje,

Nie jest nogą ni ramieniem.

Obyśmy w cierpieniu nie pozostawali sami.

IV

Ile jest wart świat jednego człowieka?

Jesteśmy w wielkiej sali. Kamery pokazały wypadek.

Odkąd czyjąś śmierć można zobaczyć,

Czynimy to bez drżenia.

A powinniśmy się bać.