Szpital

Złamana czaszką syna,

przezroczysta jego ręką,

do której przesącza się życie,

jestem szybą.

Liczę nocne niebo,

w kwadratowym pokoju

chodzę równo

na prostych palcach,

pilnuję oddechu.

O kołdrę 

opieram sztywne dłonie,

wygładzam.