Sierota

Nie pamiętam jego imienia,

Mały, jasnowłosy.

Bledszy niż biel pościeli,

lżejszy niż kroki wiosny.

Nie pamięta go mój syn,

który w łóżku obok

chłonął szpitalny sen.

Nie wiem skąd i do kogo

wędrował cień tego chłopca.

Nie widziałam nikogo,

kto by do niego przychodził.

Umykał czepkom pielęgniarek,

oczy błyszczały szaro - 

w dzień.

Nocą

do ciepłej kołdry

przylegał chłodnym ciałem,

słyszałam,

szeptał:

mamo.